Nog een half jaar onder de pannen

Vorig jaar, rond deze tijd, had ik het plan om mijn 49ste verjaardag groot te vieren, zoals anderen dat bij 50 doen. Het idee hierachter was dat ik geen geduld heb nog een jaar te wachten. Had ik het maar gedaan. 

Want vandaag hebben we te horen gekregen dat ik toch chemotherapie ga krijgen. Dit start in februari en zal de tweede week van augustus klaar zijn. Net na mijn vijftigste verjaardag. Ik weet niet of mijn conditie dan feestelijk genoeg is om die mijlpaal uitgebreid te vieren. 

Tot nu toe was het de vraag of chemotherapie nodig zou zijn, het kon nog meevallen. Niet dus. Eigenlijk had dit al vast kunnen worden gesteld toen bleek dat één lymfeklier positief was. Waarom we de mamaprint af hebben moeten wachten voor ik te horen kreeg dat chemo toch noodzakelijk is, kon de internist ook niet verklaren.

Dat betekend een half jaartje afzien. Ik houd niet van afzien maar het moet. De bestraling duurt tot en met 20 februari. Als hierdoor brandwonden zijn ontstaan moeten deze eerst genezen voor de chemo begint. Is er geen schade van de bestraling, dan kan de chemo gelijk beginnen. Eerst vier maal een standaardbehandeling; iedere drie weken een infuus waarvan ik dan met name de eerste week ziek kan worden. Dat hoeft niet maar als ik de enorme lijst met medicatie zie die de bijwerkingen van de chemo moeten beteugelen is de kans hierop wel groot. Medicatie tegen obstipatie, tegen misselijkheid, maagbeschermers, vitamine D en nog drie andere middelen waarvan de werking mij niet duidelijk is. 

Na de vier standaardbehandelingen wordt gekeken hoe deze uitwerken. 
Het vervolgtraject bestaat uit een stevig shot eens in de drie weken of wekelijks een lichtere. Van de lichtere behandeling kan je beschadigingen aan je zenuwen in vingers en voeten krijgen maar je wordt er minder ziek van. Die zenuwbeschadiging kan blijvend zijn en is echt heel vervelend omdat je fijne motoriek hierdoor wordt aangetast. Gelukkig hoef ik nu nog niet te kiezen. Eerst kan ik ervaren hoe die eerste vier weken gaan. Valt dat mee, dan kies ik voor de drie wekelijkse behandeling, denk ik. 

En ik moet van mezelf structurele activiteiten gaan bedenken voor het komende half jaar. Ik ben nu al in lichte staat van verveling. Ik kan uitslapen, lezen, film kijken, taart bakken, wandelen maar ik kan het ook niet doen. Het zal mijn calvinistische inslag zijn maar ik heb behoefte aan bepaalde verplichtingen. Als er prestaties van me worden verwacht voel ik me op mijn best. Werken is geen optie. Ik kan geen continuïteit bieden en met mijn verminderde weerstand is het te riskant te werken met leerlingen die, naast één dag school, vier dagen stage of werk hebben bij zieke mensen.


Nu ben ik wel een beetje voor school bezig om mijn collega's te ontlasten en straks kan ik misschien helpen bij het beoordelen van toetsen. Ik zou weer iets creatiefs moeten vinden zoals het kattenproject van vier jaar geleden maar heb momenteel geen inspiratie. Hopelijk gaat dat nog komen.

Geen vrolijk verhaal deze week. Maar mooier kan ik het niet maken.