De kaarten zijn opnieuw geschud

Gisteren werden we in het ziekenhuis verwacht om te horen of het weefselonderzoek nieuwe informatie opgeleverd heeft en wat hiervan de consequenties zijn.

Tijdens de operatie zijn twee lymfeklieren weggehaald. Eén was schoon, de andere niet. Dit betekent dat er meer weefsel gaat worden onderzocht om te bepalen of er chemotherapie moet worden gevolgd. De tumor is met een ruime marge weggehaald. Aan de hand van deze marge is bepaald dat de wondranden schoon zijn. Het had beter gekund; als de lymfeklier niet besmet was zou bestraling van de borst en hormoontherapie zeker genoeg zijn. Maar het had ook slechter gekund als de wondranden niet schoon waren geweest. De meevaller is dat er weefsel genoeg is voor het onderzoek dus er hoeft niet nog een keer in me gesneden geworden. 

Voorlopig gebeurt er niks met mij. Ik ben niet ziek, down of moedeloos. Dat kan natuurlijk nog komen maar tot die tijd ga ik gewoon door met mijn dingen, behalve dat ik wat luier ben en wat meer voor me laat doen. Alles voor een voorspoedig herstel. 

Daarom komt er aanstaande week een mevrouw om het huis te poetsen. Toen ik de dag voor de operatie van het station naar huis liep zag ik haar bij mensen in de wijk aan het werk. Ik heb aangebeld, verteld dat ik vrijdag geopereerd zou worden en voorlopig niet zo veel mag doen. De vraag of zij kon komen helpen overviel haar. Maar ze gaf aan dat ze hier 's middags over terug zou bellen. En het goede bericht is dat ze komt.

Vanavond is het oudjaar. Ik ben benieuwd of ik 00.00 uur ga halen. Anders lekker naar bed en wakker worden in het nieuwe jaar.
Wie geen kaartje van me gehad heeft wens ik een heel fijn uiteinde en veel geluk in 2017. En nogmaals, iedereen heel veel dank voor de aandacht en het medeleven. Tot volgend jaar!

Lachen voor een voorspoedig herstel

Tot nu toe ben ik erg tevreden over het Anthoniusziekenhuis. Ze werken ontzettend efficiënt met heel veel aandacht voor de patiënt. 

Tweede en derde kerstdag belden verpleegkundigen van het ziekenhuis om te informeren hoe het met me is. De tweede beller wilde weten of de pijn te dragen was. Ik zei dat ik goede pillen meegekregen heb. 'Paracetamol?' Vroeg ze. 'Nee'. 'Diclofenac?'  'Ook niet'. Toen heb ik het voor haar opgezocht. Het was Celebrex. 'O', zei ze, 'dat zijn inderdaad hele fijne pijnstillers'. Deze reactie gaf mij het gevoel dat ik iets sterkers gekregen heb dan de bedoeling was. Prima, het was echt heel prettig. Dat merk ik vooral nu ik alleen nog Paracetamol gebruik. 

Terwijl ik op de bank lag te dutten ging de telefoon. Ik schrok en sprong op voordat ik echt wakker was. AU! Het was een mevrouw van de KRO, of we komend jaar een abonnement op de Microgids willen? Jemig, moet ze me daarvoor wakker bellen?!

Gisterenavond kaasfonduefeestje met vrienden. Ontzettend gezellig en lekker. En geweldige service; ik werd gehaald en thuisgebracht. Op zich was het goed vol te houden. En natuurlijk waren er weer grote verhalen over de mannenweekenden. Ik heb in tijden niet zó gelachen. Daarna kwam de man met de hamer. Nooit geweten hoe vermoeiend het is, heel erg lachen als je niet fit bent en moeite doet om je lijf bij elkaar te houden. Pff. Wat was het weer fijn om in bed te liggen. 
Maar zo'n lachsessie is wel heilzaam voor het herstel en de vertering van het eten (30 minuten lachen = 140 Kcal verbrand).  

Voor het eerst van mijn leven stoned geweest

Eerst wil ik iedereen bedanken voor alle bloemen, berichtjes en kaartjes met opbeurende woorden. De allerleukste wil ik jullie niet onthouden: "Els, we denken aan je, deden we altijd al, maar nu nog meer". 

En hoe is het nu met Els? Na een week die bol stond van de onderzoeken ben ik gisteren geopereerd. Ik heb het geteld, de afgelopen dagen is er vijftien keer een naald, de één wat dikker dan de ander, in mijn lijf gestoken. Of ze er nu iets inspoten of uithaalden deed nauwelijks pijn. Behalve het plaatsen van het infuus. Daar waren vier pogingen voor nodig en dat was echt naar. Uiteindelijk konden ze met een babynaaldje een ader te pakken krijgen. En toen ging ik lekker onder zeil.

Daarna heb ik een super comfortabele dag gehad. Goed bed, lekker warm, pijnvrij en een heerlijke roes tot een uur of zeven 's avonds. Het was zo behaaglijk dat ik zelfs even overwoog een nachtje te blijven, ik lag zó lekker! Maar daar vond ik het hotel toch te duur voor dus Robert heeft me half negen opgehaald. 

Dat ik zo stoned was heeft er misschien mee te maken dat ze me niet gewogen hebben. Ik moest aangeven wat mijn gewicht is. Ik weeg me nooit dus heb 60 kilo opgegeven. Waarschijnlijk ben ik lichter waardoor de sedatie langer doorwerkte. Ik was voor het eerst van mijn leven stoned, geweldige ervaring.

Dat ik me na de operatie zo prettig voelde komt ook doordat ik helemaal niet misselijk was. Op advies van mijn zus, de zuster, heb ik bij de anesthesist aangegeven dat ik heel snel misselijk ben. Hierop heeft hij de antimisselijkheid medicatie aangepast. Goede tip zus. Ik heb nergens last van gehad.

In het onderzoekstraject kreeg ik van artsen en verpleegkundigen complementen over mijn conditie. Die wil ik graag op peil houden. Dat wordt wandelen zodra het kan want fietsen mag voorlopig niet. Wandelen valt vandaag ook nog niet mee. Na een beetje rondscharrelen ben ik weer aardig uitgeteld. Ook vandaag weer een pijnvrije dag gehad met veel aandacht en bloemen. Ik voel me ontzettend verwend en wil iedereen hier heel erg voor bedanken. En ik wens jullie allemaal hele fijne kerstdagen.

Het programma

Vandaag in het ziekenhuis hebben we te horen gekregen wat ze allemaal met me van plan zijn.

Als eerste besprak verpleegkundig specialist Chantal de uitslag van de MRI. Ook in de andere borst zagen ze wat zitten dus moest er een echo en twee puncties worden gemaakt. De radioloog zei op basis van deze echo al dat het niets verontrustends was maar voor de zorgvuldigheid moest het grondig onderzocht worden. Dus huppakee, twee keer een spuit erin om vocht op te trekken. Hij bleef zich maar verontschuldigen. Ik had er geen problemen mee. Pijn deed het niet en liever grondig onderzoek dan iets over het hoofd zien. Hij kreeg gelijk. Het bleek een onschuldige cyste.

Als dat niet zo was had de toekomst er heel anders uitgezien. Dan zou het betekenen dat er volledige amputatie met chemokuur plaats zou moeten vinden. Nu lijkt het goed te kunnen komen met een borstsparende operatie en bestraling. Hoewel ze nog niet met zekerheid kunnen zeggen dat er geen chemotherapie meer volgt.

Jaren geleden was bij de moeder van een vriendin darmkanker geconstateerd. Toen ze bijkwam na de operatie bleek ze geen stoma te hebben. Wat een opluchting, helemaal blij was ze. Zo lijkt het nu bij mij ook te werken. Als je uitgaat van het ergste kan het immers alleen maar meevallen.

Verder heb ik nog niet zo veel nieuws. Ik hoop dat ik fit genoeg blijf om lekker te lezen want dat vind ik wel een prettige manier om liggend in bed de dag door te komen. Films, daar ben ik minder goed in. Meestal val ik in slaap. Dus wie nog een goede leestip heeft, ik houd me aanbevolen.

Ik zal proberen twee keer in de week iets op deze blog te plaatsen. Hiermee kan een ieder zelf bepalen of hij wil weten hoe het met me gaat. Hopelijk wordt niet vergeten dat ik ook heel graag contact heb via appjes, e-mails, kaartjes, brieven, telefoontjes en face-to-face :-)

Daar gaan we dan.....

Na veel wikken en wegen heb ik besloten dit blog te starten. De bedoeling is dat hier te lezen is hoe het met mij gaat.

Een blog lijkt mij op dit moment het beste medium om te voorkomen dat Robert, de kinderen en familie steeds de vraag krijgen: "hoe is het nu met Els?" Lief hoor, al die belangstelling maar voor hen zal het denk ik niet leuk zijn om steeds hetzelfde verhaal te vertellen en dat er telkens weer naar míj wordt geïnformeerd in plaats van naar henzelf.

Dus daarom een blog. Dan kan iedereen die dat wil zelf lezen hoe het met me is. En wie dat niet wil wordt niet lastig gevallen met allerlei ongewenste informatie. Lekker functioneel dus. Het enige nadeel is dat alle internetgebruikers het blog kunnen lezen. Maar ik hoop dat dat mee zal vallen. Er zijn, denk ik, wel fijnere verhalen te vinden op het internet.

De reden waarom er naar mij wordt geïnformeerd is natuurlijk helemaal niet leuk. Ik heb donderdag te horen gekregen dat ik borstkanker heb. Morgen worden we geïnformeerd over het traject wat ik zal gaan volgen. Het kan alle kanten op maar één ding is zeker, gewoon doorgaan en niets doen is geen optie.

Wel bijzonder dat ik, ondanks dat de toekomst er nou niet echt zorgeloos uit gaat zien, ontzettend goed slaap. Zal het zijn omdat ik hier zelf echt helemaal geen verstand van heb en het nu aan anderen over moet laten? Meestal lig ik 's nachts van twee tot vier wakker. Sinds donderdag slaap ik als een os. Lekker hoor, wakker worden na acht uur slaap. Ik heb nu al weer zin in mijn bed.