En alles gaat gewoon door

Als ik hoorde dat iemand de diagnose 'kanker' kreeg dacht ik altijd dat vanaf dat moment het hele leven werd beheerst door kanker. Hoe dat bij anderen gaat weet ik niet maar bij ons werkt het niet zo. 

Vorig jaar kon ik een aantal weken niet werken en niet alles doen wat ik wilde omdat ik mijn rib gebroken had. Nu heb ik geen gebroken rib maar kanker. Dat is het enige verschil. De rest voelt niet veel anders. Er is ook nog zoveel anders wat mijn aandacht vraagt, de gekkigheid van alledag gaat gewoon door. En mijn geluk is natuurlijk dat ik me nog steeds niet ziek voel.

Aan het einde van de week komt er altijd een man met bossen bloemen langs de deur. Omdat het hier sinds 23 december voortdurend vol heeft gestaan met bloemen riep ik naar Milan, die naar de deur ging omdat er geklopt werd, dat ik geen bloemen wilde. Dus hij zegt tegen de man op de stoep 'mijn moeder wil geen bloemen'. 'Ja maar dit is een cadeau wat iemand voor je moeder besteld heeft'. Dan zeg je natuurlijk geen nee.

Zaterdag heb ik tot 12.00 uur in bed liggen lezen. Toen ik beneden kwam was Robert aan het stofzuigen. Op het raam naast de voordeur hing een briefje 'postpakjes en/of bloemen op de vlonder a.u.b.'. Behalve dat dat me voor bloemen niet zo'n goed plan leek omdat het vroor vond ik het wel grappig. Vrijdag had ik een prachtig boeket uit onverwachte hoek gekregen. Robert deed nu of dat dagelijks gebeurd. Nou, zaterdag dus wel. Ik had het briefje net weggehaald toen de bel ging. Bloemen van de postcodeloterij in een postpakket. Hoewel Robert altijd zegt dat hij, als hij wint, niets met mij deelt omdat ik loterijen onzin vind, mocht ik het pakketje uitpakken en waren de bloemen voor mij.


's Middags werd er nog een keer geklopt. Stond er een oud-collega met een enorme bos bloemen op de stoep. Het huis staat weer vol. 'Sorry bloemenman, ook deze week heb ik niets van u nodig'. 

Zaterdagavond had de hele familie activiteiten buiten de deur. Het huis was van mij alleen. Omdat mijn collega's het heel druk hebben, heb ik het op me genomen een module af te maken. Ik heb heerlijk gewerkt. Anders moet zoiets terwijl lessen, toetsen en nakijkwerk doorgaan. Lekker hoor, om zonder tijdsdruk iets nieuws in elkaar te zetten. 

Zondag moest ik Imke ophalen bij een vriendinnetje. Haar fiets was 's nachts gestolen bij Utopia. Dus wij samen Zoeterwoude doorkruisen om te kijken of die fiets ergens in een sloot of een hoekje neergegooid was. Helaas, niets gevonden. Daarom hebben we een briefje bij de Jumbo opgehangen, aangifte gedaan en een leenfiets geregeld en opgehaald. En dan is je zondag alweer bijna voorbij. Met al dat gedoe heb ik gewoon geen tijd om eraan te denken dat ik ziek ben. 

Maandag mijn eerste bestraling gehad. Daarna bloedafname omdat de internist volgende week allerlei bloedwaardes moet hebben. 
Vorige week was ik twee keer in het ziekenhuis en ben ik twee keer bij de prikpoli langsgegaan voor deze bloedafname. Maar ik vond het te druk. Er zaten wel tien wachtenden. Dat vond ik te veel. Maandag moest het echt gebeuren dus ik had geen keus. Tjonge, meer dan dertig wachtenden voor me. 'Uw wachttijd bedraagt 55 minuten'. Gelukkig had ik 'Judas' nog niet uit. 

Inmiddels zit de eerste week bestraling er bijna op. Nog 16 keer te gaan. Mij is verteld dat je er niets van voelt. Tijdens de bestraling voel ik inderdaad niets, behalve dat ik niet zo comfortabel lig. Naderhand voelt het wel naar. Geen pijn maar gewoon vervelend. Ik hoop dat dat gevoel gaat wennen.