Nog een half jaar onder de pannen

Vorig jaar, rond deze tijd, had ik het plan om mijn 49ste verjaardag groot te vieren, zoals anderen dat bij 50 doen. Het idee hierachter was dat ik geen geduld heb nog een jaar te wachten. Had ik het maar gedaan. 

Want vandaag hebben we te horen gekregen dat ik toch chemotherapie ga krijgen. Dit start in februari en zal de tweede week van augustus klaar zijn. Net na mijn vijftigste verjaardag. Ik weet niet of mijn conditie dan feestelijk genoeg is om die mijlpaal uitgebreid te vieren. 

Tot nu toe was het de vraag of chemotherapie nodig zou zijn, het kon nog meevallen. Niet dus. Eigenlijk had dit al vast kunnen worden gesteld toen bleek dat één lymfeklier positief was. Waarom we de mamaprint af hebben moeten wachten voor ik te horen kreeg dat chemo toch noodzakelijk is, kon de internist ook niet verklaren.

Dat betekend een half jaartje afzien. Ik houd niet van afzien maar het moet. De bestraling duurt tot en met 20 februari. Als hierdoor brandwonden zijn ontstaan moeten deze eerst genezen voor de chemo begint. Is er geen schade van de bestraling, dan kan de chemo gelijk beginnen. Eerst vier maal een standaardbehandeling; iedere drie weken een infuus waarvan ik dan met name de eerste week ziek kan worden. Dat hoeft niet maar als ik de enorme lijst met medicatie zie die de bijwerkingen van de chemo moeten beteugelen is de kans hierop wel groot. Medicatie tegen obstipatie, tegen misselijkheid, maagbeschermers, vitamine D en nog drie andere middelen waarvan de werking mij niet duidelijk is. 

Na de vier standaardbehandelingen wordt gekeken hoe deze uitwerken. 
Het vervolgtraject bestaat uit een stevig shot eens in de drie weken of wekelijks een lichtere. Van de lichtere behandeling kan je beschadigingen aan je zenuwen in vingers en voeten krijgen maar je wordt er minder ziek van. Die zenuwbeschadiging kan blijvend zijn en is echt heel vervelend omdat je fijne motoriek hierdoor wordt aangetast. Gelukkig hoef ik nu nog niet te kiezen. Eerst kan ik ervaren hoe die eerste vier weken gaan. Valt dat mee, dan kies ik voor de drie wekelijkse behandeling, denk ik. 

En ik moet van mezelf structurele activiteiten gaan bedenken voor het komende half jaar. Ik ben nu al in lichte staat van verveling. Ik kan uitslapen, lezen, film kijken, taart bakken, wandelen maar ik kan het ook niet doen. Het zal mijn calvinistische inslag zijn maar ik heb behoefte aan bepaalde verplichtingen. Als er prestaties van me worden verwacht voel ik me op mijn best. Werken is geen optie. Ik kan geen continuïteit bieden en met mijn verminderde weerstand is het te riskant te werken met leerlingen die, naast één dag school, vier dagen stage of werk hebben bij zieke mensen.


Nu ben ik wel een beetje voor school bezig om mijn collega's te ontlasten en straks kan ik misschien helpen bij het beoordelen van toetsen. Ik zou weer iets creatiefs moeten vinden zoals het kattenproject van vier jaar geleden maar heb momenteel geen inspiratie. Hopelijk gaat dat nog komen.

Geen vrolijk verhaal deze week. Maar mooier kan ik het niet maken.

En alles gaat gewoon door

Als ik hoorde dat iemand de diagnose 'kanker' kreeg dacht ik altijd dat vanaf dat moment het hele leven werd beheerst door kanker. Hoe dat bij anderen gaat weet ik niet maar bij ons werkt het niet zo. 

Vorig jaar kon ik een aantal weken niet werken en niet alles doen wat ik wilde omdat ik mijn rib gebroken had. Nu heb ik geen gebroken rib maar kanker. Dat is het enige verschil. De rest voelt niet veel anders. Er is ook nog zoveel anders wat mijn aandacht vraagt, de gekkigheid van alledag gaat gewoon door. En mijn geluk is natuurlijk dat ik me nog steeds niet ziek voel.

Aan het einde van de week komt er altijd een man met bossen bloemen langs de deur. Omdat het hier sinds 23 december voortdurend vol heeft gestaan met bloemen riep ik naar Milan, die naar de deur ging omdat er geklopt werd, dat ik geen bloemen wilde. Dus hij zegt tegen de man op de stoep 'mijn moeder wil geen bloemen'. 'Ja maar dit is een cadeau wat iemand voor je moeder besteld heeft'. Dan zeg je natuurlijk geen nee.

Zaterdag heb ik tot 12.00 uur in bed liggen lezen. Toen ik beneden kwam was Robert aan het stofzuigen. Op het raam naast de voordeur hing een briefje 'postpakjes en/of bloemen op de vlonder a.u.b.'. Behalve dat dat me voor bloemen niet zo'n goed plan leek omdat het vroor vond ik het wel grappig. Vrijdag had ik een prachtig boeket uit onverwachte hoek gekregen. Robert deed nu of dat dagelijks gebeurd. Nou, zaterdag dus wel. Ik had het briefje net weggehaald toen de bel ging. Bloemen van de postcodeloterij in een postpakket. Hoewel Robert altijd zegt dat hij, als hij wint, niets met mij deelt omdat ik loterijen onzin vind, mocht ik het pakketje uitpakken en waren de bloemen voor mij.


's Middags werd er nog een keer geklopt. Stond er een oud-collega met een enorme bos bloemen op de stoep. Het huis staat weer vol. 'Sorry bloemenman, ook deze week heb ik niets van u nodig'. 

Zaterdagavond had de hele familie activiteiten buiten de deur. Het huis was van mij alleen. Omdat mijn collega's het heel druk hebben, heb ik het op me genomen een module af te maken. Ik heb heerlijk gewerkt. Anders moet zoiets terwijl lessen, toetsen en nakijkwerk doorgaan. Lekker hoor, om zonder tijdsdruk iets nieuws in elkaar te zetten. 

Zondag moest ik Imke ophalen bij een vriendinnetje. Haar fiets was 's nachts gestolen bij Utopia. Dus wij samen Zoeterwoude doorkruisen om te kijken of die fiets ergens in een sloot of een hoekje neergegooid was. Helaas, niets gevonden. Daarom hebben we een briefje bij de Jumbo opgehangen, aangifte gedaan en een leenfiets geregeld en opgehaald. En dan is je zondag alweer bijna voorbij. Met al dat gedoe heb ik gewoon geen tijd om eraan te denken dat ik ziek ben. 

Maandag mijn eerste bestraling gehad. Daarna bloedafname omdat de internist volgende week allerlei bloedwaardes moet hebben. 
Vorige week was ik twee keer in het ziekenhuis en ben ik twee keer bij de prikpoli langsgegaan voor deze bloedafname. Maar ik vond het te druk. Er zaten wel tien wachtenden. Dat vond ik te veel. Maandag moest het echt gebeuren dus ik had geen keus. Tjonge, meer dan dertig wachtenden voor me. 'Uw wachttijd bedraagt 55 minuten'. Gelukkig had ik 'Judas' nog niet uit. 

Inmiddels zit de eerste week bestraling er bijna op. Nog 16 keer te gaan. Mij is verteld dat je er niets van voelt. Tijdens de bestraling voel ik inderdaad niets, behalve dat ik niet zo comfortabel lig. Naderhand voelt het wel naar. Geen pijn maar gewoon vervelend. Ik hoop dat dat gevoel gaat wennen. 

Mooie momentjes

Van Leonie krijg ik regelmatig leuke appjes. Van de zon die ondergaat achter de dijk.  De aankomst van Sinterklaas in Creil of van twee fietsers, die op de rug gefotografeerd zijn.

Met de tekst 'Liefs uit Creil' (je paps en mams).

Ook nu stuurt ze regelmatig een beetje afleiding. Een filmpje van de schaapjes met een mooi muziekje eronder, een sfeervolle foto of een opbeurend berichtje. Zij benoemde nog een keer hoe belangrijk het is dagelijks te genieten van de mooie momentjes. Nou, de kaartjes, berichtjes en belangstelling die ik van iedereen krijg, dat zijn echt wel de leuke momentje. Net als het panoramaview wat ik nu heb. 

Terwijl ik lekker warm binnen zit ziet de wereld buiten er prachtig uit met rijp op de bomen. Het geluid is ook anders. Alleen jammer dat er een dikke laag zaagsel op het water ligt. Mocht de vorst doorzetten dan zit de ijsbaan aan huis (met bijbehorend ijsfeest) er dit jaar helaas niet in.

Even moed indrinken met een warm theetje en dan ga ik de kou in met mijn boodschappentrolley. Lekker, schaatsweer, ik hou ervan!

Elk nadeel ...

Het is alweer bijna een week geleden dat ik iets geschreven heb. Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen om het steeds over mezelf te hebben. Hoewel, zonder blog zou ik het verhaal nog véél vaker moeten vertellen dus daarom toch maar weer de laptop gepakt om het nieuws van deze week te beschrijven.

Woensdag had ik een afspraak met de radioloog. Om mijn conditie te trainen wilde ik er graag op de fiets heen. Dus maandag voor een testrit naar de supermarkt. Dit bleek een enorme zelfoverschatting. Nog voor het bruggetje ben ik omgekeerd. Zoveel hobbels in de weg! Dan voel je pas goed dat de boel inwendig nog niet heel is. Toen de boodschappen lopend gaan halen. Ook weer een zelfoverschatting. Ik kan nog helemaal geen gewicht dragen. Nu loop ik met een geleende boodschappentrolley. Hij is rood met witte stippen, ik ben net Mamaloe.

Voor het bezoek aan de radioloog besloot ik voor het eerst de auto te pakken. Ik zal nog niet naar de polder gaan rijden maar dat klein stukje ging prima.


De radioloog legde het een en ander uit en ik kreeg een afspraak voor ademhalingstraining volgens de ABC Methode en een CT-scan voor de volgende dag. Dat is gedaan en nu kan ik 23 januari met de bestraling beginnen. Het is nog een heel circus. Met een knijper op mijn neus, een snorkel in mijn mond en een prismabril op moet ik sessies van 30 seconden mijn adem inhouden terwijl ze bestalen. Dit is om de afstand tussen te bestralen weefsel en het hart te vergroten zodat het hart niet geraakt wordt. Het klinkt benauwder dan het is. Voor wie wil weten hoe dat gaat:  Voorlichtingsvideo ABC Methode. Ook heb ik tatoeages gekregen in de vorm van vier puntjes op mijn lijf waar ze iedere bestraling de apparatuur op afstellen.

De kans is groot dat de bestraling na een week of twee tot vermoeidheid leidt en huidirritatie geeft. Na de bestraling van vijf weken staan er dan weer zes weken voor herstel. Om nog even te genieten van het feit dat ik nu nog niet ziek ben gaan we maandag een dagje Rijksmuseum doen. Vanwege mijn werk kan ik nooit op maandag en dat schijnt één van de rustigere dagen te zijn.

Het laatste nieuws

Op zoek naar adviezen over bloggen lees ik onder andere dat je regelmatig een nieuwe blog moet plaatsen omdat de lezers dat willen. Het laatste nieuws van vandaag is dat er niet zo veel nieuws is. 

Deze week geen bezoekjes aan het ziekenhuis. Gewoon een beetje luieren, rondje wandelen, boekje lezen en film kijken. Dat luieren is belangrijk om de wonden goed te laten genezen. 

Woensdag 4 januari heb ik Andere tijden sport gekeken over de Elfstedentocht 1997 . Geweldig om te zien. Twintig jaar geleden heb ik het grootste gedeelte gemist omdat ik 's ochtends, volgens mij om 6.00 uur, in Sloten langs de kade de schaatsers stond aan te moedigen. 

Doordat ik merk dat ik steeds meer met mijn linkerarm kan doen denk ik dat de wond goed heelt. Wel heb ik een vervelend gevoel aan de achterkant  van mijn schouder. De arts zegt dat dit komt doordat er zenuwen beschadigd zijn. Dit nare gevoel zal in de loop der tijd minder worden. Hoeveel tijd kon hij helaas niet zeggen. Ik voel de hele dag dat ik een achterkant aan mijn schouder heb, dat is hinderlijk, maar gelukkig minder erg dan pijn.

Iedereen die geen reactie heeft gehad op een mailtje, sms-je, kaartje of WhatsApp bericht, sorry. Ik heb van alle kanten zoveel aandacht gekregen dat ik gewoon niet meer weet wie ik wel en wie ik niet geantwoord heb. 
Een aantal mensen heeft gevraagd of ze een melding kunnen krijgen als er een nieuwe blog geplaatst is. Ik ben aan het uitvogelen hoe dat werkt. Zodra ik dit voor elkaar heb zal ik het vermelden maar het komt nogal ingewikkeld over.

Mijn streven is twee keer per week een verse blog te plaatsen. Ik ga mijn best hiervoor doen maar als er geen nieuws is weet ik niet of ik dat ga halen.