Operatie afgevinkt, bestraling afgevinkt. Nu alleen de chemotherapie en hormoontherapie nog. Dat zijn dan ook wel de grootste klussen. Chemo duurt vierentwintig weken, hormoontherapie vijf tot tien jaar.
Mijn gewoonte is om de vervelendste klussen eerst te doen maar deze keer heb ik het niet voor het zeggen. Gelukkig maar want ik heb er geen verstand van.
Op zich stelde de maand bestraling niet zo veel voor. Een dagelijks bezoek aan het ziekenhuis en daar, met toeters en bellen aan mijn lijf, een keer of wat mijn adem in houden, dat was niet zo'n klus. De laatste drie weken is mijn lijf er wel pijnlijk van en ben ik ontzettend moe. Binnen drie weken moeten die perikelen achter de rug zijn zodat ik fit aan de chemo kan beginnen.
Ik ben inmiddels een muts aan het breien. Niet voor mijn kale hoofd, maar voor volgend jaar winter. Doordat het is zo'n ingewikkeld patroon is leek deze mij erg leuk om te gaan maken. Nou, ingewikkeld is het, ik heb de boel al vier keer uitgehaald. De laatste keer toen hij zo goed als klaar was en veel te groot bleek. Lekker bezig Els.
Als de hoofdhuidkoeling aanslaat krijg ik geen kaal hoofd. Bij 37% van de gebruikers werkt dat. Milan had begrepen dat het bij 37% van je haren werkt. Hij snapte niet dat ik er aan ging beginnen met mijn toch al zeer beperkte haardos. Erg prettig schijnt het niet te zijn.
Wat ik wel heel jammer vind is dat Milan in de week van 15 maart, als hij 18 wordt, schoolexamens heeft. Daardoor is er geen tijd om iets aan zijn verjaardag te doen. De 16e begint zijn moedertje aan haar chemokuur. En daarna zijn er ieder weekend wielerwedstrijden. Zo kan het wel tot oktober duren voor we deze mijlpaal kunnen vieren.
Nog zeven bestralingen te gaan, het schiet op. Niet dat het heel erg moeilijk is maar de bijwerkingen worden nu wel merkbaar in de vorm van een schrijnende huid en beperkte energie.
Met een zalfje, vroeg naar bed en op zijn tijd een dutje op de bank is dat wel uit te houden. En ik doe wat ik leuk vind. Dus een lekkere soep of salade maken, film kijken, lezen en de vogeltjes in de tuin observeren. Nu ik dagelijks de kruimels uitstrooi hebben we weer een paar vaste bezoekers. Gezellig hoor!
Vorige week heb ik bericht gekregen dat mijn arbeidscontract in april met een jaar verlengd wordt. Daar ben ik wel blij om. Zo vanzelfsprekend vind ik die verlening niet. Ik heb zeven maanden gewerkt tot ik ziek werd. De vakanties besloegen twee van deze zeven maanden. Met alle behandelingen die ik nog voor de boeg het is het zeker oktober maar misschien wel later voor ik weer volledig kan worden ingezet. En als het dán weer april is zouden ze me, bij verlenging, een contract voor onbepaalde tijd aan moeten bieden.
De eerste chemo krijg ik 16 maart, de dag nadat Milan 18 wordt. Aan die verjaardag doen we weinig tot niets. Hij zit dan, net als vorig jaar rond zijn verjaardag, midden in zijn schoolexamens. Hij houdt het feest tegoed.
Zomervakantie zal er dit jaar waarschijnlijk niet inzitten. Jammer hoor, als we pech hebben wil Imke volgend jaar niet meer met ons mee. En ik zou met Milan naar de internationale Jeugdtour in Assen, net als afgelopen zomer. Hij een week lang wedstrijden fietsen en ik zorgen voor eten, vervoer, jasjes aanpakken en de was. Vorig jaar was het erg leuk. We troffen gezellige mensen op mini-camping De Gouberville en Milan wordt zo blij als hij elke dag een wedstrijd kan fietsen. In 2018 is hij te oud voor deelname dus dit zou de laatste keer zijn.
Misschien moeten we dan toch volgend jaar maar met de camper door Canada gaan trekken. Dan willen de kinderen vast wel met ons mee. Hoewel, de grote vakantie is wel midden in het wielerseizoen.
Maar nu zullen we eerst de tijd nemen om alles te doen wat moet om volgend jaar weer op stap te kunnen.
Ik voel me nog prima maar die chemo is toch wel een dingetje om tegenop te zien.
Mijn gewoonte is om de vervelendste klussen eerst te doen maar deze keer heb ik het niet voor het zeggen. Gelukkig maar want ik heb er geen verstand van.
