Komkommertijd

Niet alleen in de landelijke media is het komkommertijd. Ook hier in huize Touw is nauwelijks iets te beleven. En dan waren de afgelopen drie weken de kinderen nog thuis. Het zal overmorgen wel helemaal een saaie boel worden. 

Imke is zaterdag vertrokken voor een kamp naar Lieler in Luxemburg. Milan vertrekt woensdag voor een wielermeerdaagse in Tsjechie. Het is daar 35 graden daarom traint hij de laatste week in veel lagen kleding om aan de temperatuur te wennen. Omdat de kapster waar hij altijd heen gaat nog in Italië
is vroeg hij mij de zijkanten van zijn haar even bij te werken. Natuurlijk doe ik dat, dat soort experimenten vind ik altijd leuk. Op de tondeuse zit een afstandshouder zodat je niet perse kaal geschoren hoeft te worden. Deze wilde hij op maximaal. Prima. Toen ik eenmaal bezig was vond ik het wel erg kort. Bleek ik de de afstandshouder niet vergrendeld te hebben dus deze was bij de eerste inzet terug geschoten naar 1 millimeter. En ik mocht er niet om lachen van hem. Hoewel hij de hele knipbeurt op me zat te mopperen en er helemaal geen vertrouwen in had is hij best tevreden over het resultaat. Dus wie nog meer van zijn lange haren af wil, loop binnen zonder afspraak.




Zondag zijn Robert en ik met de wandelclub mee geweest. De weersomstandigheden waren bewolkt met hier en daar een bui. Voor mij ideaal om de wei in te gaan. Nou, we hebben het geweten. De laatste drie honderd meter zijn we drijfnat geworden. 



Bij thuiskomst moest ik naar het ziekenhuis voor een controle. Sinds donderdagnacht had ik last van steken en een schrijnende jeuk rondom de PICClijn. Ook zag de huid rood. Toen ik hier zaterdag over belde kon ik gelijk komen. Op de verpleegafdeling oncologie mocht ik op een stoel in een lege patiëntenkamer plaats nemen. Nadat een paar verpleegkundigen de arm bekeken hadden kwam de arts in opleiding. Een knulletje van vijfentwintig die zo van het speelplein leek te komen. Onzeker en besluiteloos ging hij op zoek naar zijn supervisor voor advies. Omdat ik dacht dat het bed in de kamer gereed stond voor een eventuele opname durfde ik het niet te gebruiken. En ik was moe! Na een uur wachten liep er een verpleegkundige langs waaraan ik vroeg of ik op bed mocht gaan liggen. Natuurlijk mocht dat. En ja hoor, binnen vijf minuten kwam de arts in opleiding binnen. Of ik mee wilde lopen naar de Intensieve care. Niet dat ik een IC-indicatie had maar daar zijn twee behandelkamers en loopt de supervisor rond. Nadat hier bloed was afgenomen om te controleren op een mogelijke ontsteking, mocht ik naar huis. Zondag hebben ze er nogmaals naar gekeken. Waarschijnlijk is de roodheid een allergische reactie op de kleefstof van de afdekpleisters. Op mijn verzoek zit er nu een verbandje omheen. De verpleegkundige vertelde met klem dat ik niet kan douchen. Vanochtend mijn arm ingepakt met vershoudfolie, de douche in de laagste positie en mijn arm omhoog tegen de muur gelegd. Ging prima. Alleen het verbinden van mijn eigen rechter bovenarm is wel een ingewikkeld klusje.

Met mijn hoofd is het nog steeds hopeloos. Ik kon me niet eens herinneren hoe ik in dit blog kom. Vorige week kregen we van een buurman een emmer vol pruimen dus ik heb een bakplaat pruimentaart gemaakt. Toen de taart een half uur in de oven stond bleek de boter nog op het aanrecht te staan. Maar hij was, ook in slanke vorm, heel erg lekker.

Iedere donderdag, terwijl ik aan het infuus lig, slaap ik als een roos. Zo diep en zo heerlijk. Precies om 16.10 uur, als het klaar is, wordt ik wakker. Ik ben vanaf de start in maart in de veronderstelling dat dit komt doordat ik blijkbaar toch ongemerkt iets voel lopen. Natuurlijk slaat dat nergens op. Vorige week kwam ik tot de ontdekking dat er een heel hard alarm afgaat als het infuus is doorgelopen.

Donderdag wordt ik vijftig. Wat een feest, mijn vijfstigste verjaardag en mijn dertiende chemokuur. Na deze nog maar drie te gaan. En dat feest dat komt wel een keer, ik moet er nu even niet aan denken.

Achter de geraniums

Als je leven zich vooral in huis afspeelt beleef je niet zo veel. Zeker nu de vakantie begint en de telefoontjes met de concierge van het Leonardocollege ook nog wegvallen. 

De schoolcarrières van de kinderen liepen het afgelopen jaar niet soepel. Milan deed voor de tweede keer 5 VWO. En had de pech midden in de schoolexamenweek heel ziek te worden. Later heeft hij de schoolexamens in mogen halen maar het fanatisme van voor de ziekenhuisopname was er af. Voor de laatste toetsweek heeft hij heel hard gewerkt. Met dank aan de faciliteiten van de conrector. Die gaf hem half juni voor ieder ongeoorloofd uur verzuim in deze maand, 4 uur strafstudie op school. In het totaal heeft Milan 32 uur op school zitten leren. Ook thuis heeft hij er nog de nodige tijd in gestoken. 
Ondanks een puntje te kort en met twee taken om de lange warme zomervakantie door te komen heeft de docentenvergadering besloten hem door te laten gaan naar 6 VWO.

Imke weet al een week of zes dat ze blijft zitten dus die heeft de toetsweek zonder enige inspanning doorlopen. Donderdag werd ik gebeld door de conciërge. Imke ontbrak de dag ervoor op de strandsportdag. Wat bleek, ze waren met een hele grote groep (dan valt afwezigheid niet zo op 😏) bij Duinrell naar binnen gepiept en hier door docenten gesignaleerd. Een doordachte actie, aangezien de onderbouwgroepen hier waren voor hun klasse-uitjes. Voor de school wel fijn. Na de strafcorvee van maandag kunnen ze met kauwgomvrije stoelen en tafels het nieuwe schooljaar in.

Over een uurtje wordt ik weer aangesloten op het infuus voor mijn vijfde Taxolkuur. Tot nu toe valt het reuze mee. Zodra ik aangesloten ben val ik als een blok in slaap, effect van de anti-bijwerking medicatie. Anderhalf uur later word ik wakker omdat de PICC-lijn weer op mijn arm geplakt moet worden en dan kan ik naar huis. Tegen tienen 's avonds voel ik me hyper worden waarna twee of drie slapeloze of bijna slapeloze nachten volgen. 

De service op de dagbehandeling is meer dan uitstekend. Er lopen voedingsassistenten rond die allerlei lekker dingen aanbieden. En elke week weer wat anders; kopje soep, stroopwafels, krentenbrood, gevulde eitjes, plakjes kalkoenfilet, water, thee, frisdrank. Heerlijk. Toen ik vroeg waarom dit is zei één van die dames 'omdat jullie het al zwaar genoeg hebben'. 

Als gevolg van de bestraling moet ik vaak naar hoesten. Soms houdt dit heel lang aan. Gisteren zat ik in huis met de tuindeuren open ontzettend te blaffen. Roept het buurmeisje, ja diezelfde, over de schutting: 'hand voor je mond'.

De haren op mijn hoofd en mijn wimpers beginnen weer te groeien. En ook mijn wenkbrauwen worden voller. (Waar ik direct met een pincet op los ben gegaan om de boel een beetje in model te houden).
Even twijfelde ik hierdoor of de Taxol wel werkt. Maar uit het bloedonderzoek blijkt dat ik een heel laag gehalte witte bloedcellen heb dus dat stemt gerust 😉