Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en de temperatuur is boven de 25 graden. Met een huid 'zo blank als sneeuw' is mijn zongevoeligheid altijd al hoog. Nu, tijdens de chemotherapie, helemaal omdat deze inwerkt op sneldelende cellen en daar bestaat onderandere de huid uit. Daarom ben ik veel binnen. Daar kan ik tenminste een koel jurkje aan. Buiten loop ik deze dagen in een lange broek en hooggesloten bloes met lange mouwen. De spaarzame zichtbare huid smeer ik in met zonnebrand factor 50, zelfs als ik het voornemen heb de hele dag binnen te blijven. Ondanks deze preventie is het gisteren toch gelukt om mijn voeten te verbranden. Terwijl ze waren ingesmeerd en ik echt niet anders heb gedaan dan een aantal keer heen en weer lopen tussen de auto en de winkels.
Vandaag geniet ik zonder hoofdbedekking van ons koele huis. Er is geen enkele reden om naar buiten te gaan. Hoewel het wel weer eens lekker zou zijn een rondje te wandelen of te fietsen. Ter compensatie ga ik vandaag heel veel wasjes draaien en ophangen. Daarvoor moet ik iedere keer twee trappen op naar zolder, doe ik toch iets aan mijn conditie.
Na de chemokuur van vorige week ben ik niet ziek geweest, wel heel moe. En Hemelvaartdag waren mijn darmen ontzettend van slag. Nu lijkt dat wel weer gestabiliseerd. Gelukkig maar want ik wist echt niet waar ik het zoeken moest. Zo ongemakkelijk.
De weerman voorspeld vanavond onweer. Morgen meer wind en wolken. Van mij mag het.
Nu ik een periode niet werk kan ik uitproberen hoe het is, thuismoeder zijn. Ik heb wel eens bedacht dat dit voordelen zou hebben voor het hele gezin; het huis zou structureel worden opgeruimd en schoongemaakt, ik zou gezellig met een kopje thee klaar zitten als de kinderen 's middag thuis komen en veel meer doorhebben wat ze wel of niet voor en op school doen.
Nou, vergeet het maar. Dinsdagmiddag belde een conciërge van het Leonardocollege. Imke had een briefje ingeleverd omdat ze om 12.30 uur een afspraak had in het ziekenhuis. Mijn handtekening stond er onder maar hij had deze vergeleken met een eerdere handtekening en twijfels of het wel klopte. Zijn twijfels waren terecht. Hij vroeg direct of de handtekening op het formulier wat hij haar vorige week meegegeven heeft, waarop meer dan tien uur ongeoorloofd verzuim stond, wel van mij was. Ja, die wel.
O ja, en Milan was vanochtend ongeoorloofd absent bij Duits. Ik zei dat ik niet wist welke maatregelen er normaal gesproken werden genomen maar dat hij die twee maar aan moest pakken. Hij sloot het telefoontje af met: 'houdt u het wel gezellig vanavond?!
Toen ik Imke een berichtje stuurde met de vraag hoe het in het ziekenhuis was kreeg ik als reactie : 'Prima, alles in orde'. Bij thuiskomst grote verontwaardiging omdat de conciërge de handtekening niet vertrouwde. Hij leek 'sprekend' aldus Imke. Ze zal er wel veel tijd in hebben gestoken.
Milans reactie op zijn verzuim was: 'even met meneer Kunst overleggen'. In overleg krijgt hij veel voor elkaar. Heeft hij het 5e uur lesuitval dan gaat hij naar de leraar van het 6e uur om te vragen of hij een uur eerder huiswerkopdrachten mag maken en dan het 6e naar huis mag. Wordt dit goed gekeurd dan gaat hij naar de docent van het 7e uur, verteld dat hij twee uur lesuitval heeft en vraagt of hij huiswerkopdrachten mag maken. En zo is hij, na overleg, het vijfde uur al vrij, kan hij lekker gaan trainen. En die opdrachten.....?
De eendjes uit de tuin zijn gevlogen. Vrijdag is moeder weggezwommen met zeven bruine kuikens en één gele. Vandaag zagen we een eendje in z'n eentje rondzwemmen, heftig piepend, op zoek naar zijn familie.
Ik ben weer hersteld van het beroerd voelen na de chemokuur. En heb het zo druk dat er nauwelijks tijd is voor deze blog. Er is dagelijks van alles te doen. Donderdag krijg ik weer een kuur en ik ga er vanuit dat deze me weer net zo of erger zal vloeren als de vorig. Dus dan is het even over met feestjes en uitstapjes. Misschien valt het mee. Dat is niet te verwachten maar wel te hopen. Lekker naïef. Maar liever naïef dan zwaar op de hand. We zullen zien.
Het is even geleden dat ik wat op de blog schreef. De reden is dat ik me wel eens beter heb gevoeld. De chemokuur van woensdagmiddag kwam hard aan. Op Koningsdag viel het nog mee. Toen zijn we gezellig de deur uit geweest. Tape van de fysiotherapie en een extra pilletje van het ziekenhuis zorgden ervoor dat ik niet misselijk was. Vrijdag werd het echter snel minder.
Mijn buik was één kolkende chemische bubbel waar ik me heel naar bij voelde. En zoals de adviezen voorschrijven bleef ik veel vocht en vezelrijke voeding innemen, tot ik het gevoel had dat het mijn neus en oren uitkwam. Vandaag, dag vijf, voel ik me wat beter dus ik ga er vanuit dat ik aan het begin van de stijgende lijn sta. Half mei krijg ik de volgende, laatste, zware kuur. Hierna ga ik verder met een wekelijkse lichte. Daar ben ik wel blij mee want ik begin nu te ervaren dat het een proces is van twee stappen achteruit, één stap vooruit. Iedere kuur hakt er harder in.
Ook de lichte kuren geven bijwerkingen maar ik heb begrepen dat deze veel beter te verdragen zijn. Of dat voor iedereen opgaat zal de tijd leren.
Vorige week zaterdag de Tulpenwandelroute gelopen met 10 familieleden uit het hele land. Dat was heel gezellig. Het lopen kostte mij geen centje pijn. Alleen de dagen erna was ik wat meer moe. Jammer genoeg had Mondriaan zijn schilderij nog niet af; de gele vlakken moesten nog worden ingekleurd. De mooiste tulpen stonden in de tuin van de familie Becker aan het Wrakkenpad. Deze is zo leuk aangelegd.
In ons eigen postzegeltuintje is de stadsnatuur volop in ontwikkeling. Er zit al meer dan twee weken een eendje te broeden. Onze eigen alles verslindende killingcat is even wezen kijken maar heeft er geen belangstelling voor.
Het beest van de buren wel. Tot nu toe heeft moedereend in spe gewonnen. Ik hoop dat ze, als de eieren uitkomen, direct met kroost en al in het water springt anders wordt het zo'n troep; katten en kuikentjes is niet zo'n goede combinatie. Of ik moet er gelijk tussen springen om deze natuurramp in goede banen te leiden.
