Om mijn spieren terug te krijgen ben ik begonnen met hoepelen, de eerste dag twee keer drie minuten, daarna een week lang spierpijn gehad. Gelukkig houd ik het nu het hele reclameblok vol. In november start het revalidatieprogramma waarvan fitness een onderdeel is. Hopelijk ben ik dan snel weer 'in shape'.
Toen ik iemand tegenkwam die ik drie jaar niet gezien had, herkende hij mij eerst niet. 'Je ziet er heel anders uit'. Mijn reactie 'ja ik heb kanker gehad', kwam nogal hard binnen. Ik ben inmiddels gewend aan het idee, mijn roodblonde rattenkoppie en mijn lage tempo.
Ook ontmoette ik iemand die zei: 'jij ben toch ziek geweest?' Eigenlijk vind ik ziek niet het goede woord. Als er niet ingegrepen was, dan zou ik vanzelf een keer ziek geworden zijn. Nu ben ik behandeld om dit te voorkomen. Die dagen misselijkheid tijdens de eerste chemokuren vind ik te verwaarlozen. Weinig energie en conditie zijn momenteel mijn beperkingen. Door mijn activiteiten hierop aan te passen is daar best mee te leven. De hormoonpillen die ik de komende tien jaar dagelijks slik hebben botontkalking als bijwerking. Om dat te voorkomen staat er vijf jaar lang iedere zes maanden een infuus op de agenda. Ook dit geeft weer allerlei bijwerkingen. De bestraling, chemotherapie en medicatie, ik had kunnen kiezen om het niet te doen. Maar ja, ik wil er alles aan gedaan hebben om te voorkomen dat de kanker terugkeert. Gebeurt dat toch, dan is het een kwestie van hele vette pech.Uiteindelijk hebben de afgelopen maanden mij ook wel wat opgeleverd. Ik heb voor mijn lessen een veel beter beeld gekregen van het werk van verpleegkundigen. En gemerkt dat het niet zo erg is als er wat vaker uit pakjes en zakjes gekookt wordt. Dat het geen punt is als het huis wat minder intensief gepoetst wordt. Dat bijwerkingen ook níet kunnen optreden. Dat familie, vrienden, kennissen, naaste en verre buren, oud-collega's en nieuw-collega's allemaal ontzettend betrokken zijn. Dat we een heerlijk bed hebben. Dat het niet uitmaakt of je als moeder thuis bent of werkt, gespijbeld wordt er toch wel. Dat ik best heel goed kan niksen. Dat een kaal hoofd en/of weinig haar echt heel koud kan zijn. Dat het een hele klus is om passende chemo-mutsen te maken, maar dat ik nu weet hoe het moet. En dat ik zonder haar op mijn oom lijk en met haar op mijn tante.
Het lucht ontzettend op dat de chemotherapie achter de rug is. Maar het zal nog best een poos duren voor ik ga werken en weer kan doen wat ik altijd deed. Toch is dit de laatste blog van 'Hoe is het nu met Els'. Els vindt namelijk dat het wel goed met haar gaat en geen bericht is goed bericht.
Iedereen bedankt voor alle kaartjes, visites, bloemen, berichtjes en andere aandacht. Dat vind ik sowieso erg leuk, ook als alles weer gewoon is. En nu is het klaar.
