Week één, twee en drie

Drie dagen na de eerste chemokuur belde een verpleegkundige van Anthoniushove om te horen hoe het met me ging. Voor de zekerheid vroeg ik nogmaals hoelang ik voorzichtig moet zijn met contact en groepen mensen. Ik dacht een week. Helaas, dit is twee weken. De eerste twee weken na de kuur is mijn weerstand laag, de derde week staat voor herstel. Zodat ik aan het einde van deze week weer fris en monter aan de volgende kuur kan beginnen. 

Dat was wel een tegenvaller, die twee weken. Maar de dagen gaan snel en ik rekende mezelf al rijk. Na tien dagen dacht ik de eerste kuur zonder problemen door te zijn gerold. Tot die tijd had ik echt nergens last van en voor mijn gevoel zat ik al bijna in week drie. Maar maandag werd ik wakker met rauwe plekken in mijn mond. Dat is meteen een manier om te stoppen met te veel eten. Opeens is dat een heel ding geworden. Als ik vooraf paracetamol slik en spoel met cola lukt het om een maaltijd te nuttigen. Goed gaar en liefst vloeibaar zodat er niet te veel gekauwd hoeft te worden. Maar tussendoortjes, daar moet ik echt even niet aan denken. 

Sinds dinsdag heb ik een heel klein wondje tussen mijn vingers. Woensdagmiddag kreeg ik pijn aan de knokkels op mijn hand. Rond etenstijd deed ook mijn pols zeer en liep hier, vanaf het wondje, een rood spoor heen. Na een kwartier bleek dit spoor drie centimeter uitgelopen te zijn. Bij de huisartsenpost werd een infectie vastgesteld. Antibiotica erin, 18 uur nathouden en ook dit probleem was weer opgelost.

Of mijn haren het redden weet ik niet. De laatste paar dagen valt er wel heel veel uit. 

Vrijdag moest ik op tijd op omdat iemand de oude boiler kwam halen, de glazenwasser de zolderramen kwam doen, er een tuinbank werd afgeleverd en ik naar een presentatie van Milans projectweek moest. Drukke programma voor een zieke. Die presentatie was erg leuk. In samenwerking met allerlei instanties deed 5 VWO van het Leonardocollege het burgerschapsproject Stadstijgers in opdracht van de gemeente Leiden. Zij moesten zich buigen over een aantal problemen met betrekking tot het in ontwikkeling zijnde Singelpark.

De taak van Milans groep was het Blekerspark nieuw leven inblazen. Dit park ligt tegenover onze woonboot. Hier keken we op uit, lieten we de hond uit en heeft Milan, bij wijze van spreken, leren lopen. Het is  0,7 hectare groot (Vera vroeg als achtjarige 'noem je dit een park?'). Eigenlijk is het meer een soort kalverweitje maar dan voor honden.


Het groepje heeft bedacht dat er een omheind losloopgebied voor honden en een Calisthenicscircuit voor sporters moet komen. Vanochtend kreeg Milan bericht van de Rabobank dat zij op financieel gebied een rol wil spelen in de realisatie van het losloopgebied.

De presentaties van de werkgroepjes waren ontzettend leuk. Al die kinderen zien er goed uit en kunnen overtuigend presenteren. Met mooie Powerpoints en 3D-animaties erbij zag het er heel professioneel uit. Er was een grote delegatie aanwezig vanuit de gemeente Leiden, de politiek en diverse werkgroepen die betrokken zijn bij het Singelpark. De ideeën en acties van de leerlingen, tot aan de fondsenwerving toe, worden meegenomen in de realisatie van het Singelpark. Hoe ontzettend leuk is dat?

In de hoop dat ik de komende week zonder kwaaltjes doorkom ga ik donderdag voor de tweede chemokuur. Er wordt voor me geduimd, gebeden, aan me gedacht en er worden kaarsjes gebrand. Bedankt allemaal, zo moet het toch goed komen?!