Inmiddels heb ik er zes gemaakt waarvan er twee naar mijn zin. Ik kreeg de tip gewoon een soort koker te naaien en deze dan als muts op te zetten maar dat is het niet voor mij. Met mijn kleine koppie ben ik net een pasgeboren vogeltje. Dus daar moet een muts op die er iets meer van maakt. Nu heb ik ontdekt dat het materiaal erg bepalend is voor het resultaat. Toen ik een grijs gestippeld stofje scoorde op de markt zag ik er al een pittig mutsje in. Een middag achter de naaimachine en het resultaat was een koksmuts. De stof bleek veel te stug om dubbel gebruikt te worden. Nu heb ik een piepschuimen dameshoofd besteld als een soort paspop. Hopelijk wordt het hiermee makkelijker om te experimenteren.
Slechte gewoontes zijn moeilijk af te leren. Als een naald een beetje moeilijk door de stof gaat haal ik deze altijd even door mijn haar om hem iets vetter te maken. Dat is een automatisme geworden. Helaas minder geschikt voor mensen zonder haar. Au!
Ik heb geen moeite met mijn kale hoofd, en ben me er ook niet zo bewust van. Tijdens het paasontbijt ving ik een glimp van mezelf op in de theepot. 'O ja, dat is ook zo, ik draag een muts'. In bed droeg ik één van de mislukte mutsjes. Toen ik mezelf hiermee in de badkamer in de spiegel zag realiseerde ik me dat dat Roberts uitzicht is als hij wakker wordt. Ik heb gelijk twee van die b-keuze mutsjes in de prullenbak gegooid. Je gunt zo'n man toch ook een prettig wakker worden, al heeft hij dan zijn lenzen niet in?!
Zonder hoofdbedekking is het koud, zelfs in bed. Nu ik zelf met dit euvel te maken heb zie ik overal baby's zonder haar en zonder muts. Zo zielig, die zullen het ook wel koud hebben. Daar heb ik nooit aan gedacht toen Milan en Imke klein waren. Met name Imke heeft best lang een kaal koppie met drie sprietjes gehad. Puntje voor haar therapeut, later.
Deze leuke kaart kreeg ik afgelopen week. Een waarheid als een koe dus dat neem ik ter harte. Ik vertrek vanmiddag naar de polder. Om met mijn zus, tantes en nichtjes de Tulpenwandeling te gaan lopen. Deze gaat via de tulpenvelden, door een natuurgebiedje, achter de dijk en bij Wim op de kavel langs het Mondriaan tulpenveld. Best ver voor iemand die 's avonds na het achtuurjournaal haar bed op zoekt. Maar ik ga kijken of het gaat lukken. Zo niet, dan bel ik de hulptroepen en word ik gehaald. Goed geregeld toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten