Transformatie

Vorig jaar, toen ik een nieuwe bril kocht en deze in de winkel opzette, keek ik in de spiegel en dacht: 'hé, nu lijk ik op mijn tante'. Naarmate mijn haar vorige week steeds dunner werd ging ik meer op mijn oom lijken. Om toch nog een beetje gezicht te hebben, liet ik maandag mijn wenkbrauwen verven en de laatste haren millimeteren. Hierna was ik precies Pim Fortuyn. En nu zegt Imke dat ik op mijn broer lijk. 

Toen de pruikenmevrouw er was zat Milan met een vriend in de tuin. Hij vond, net als ik, een pruik nogal verkleed staan. Dus die ging weer terug naar de leverancier. Zaterdag fietsten we samen door de stad. 'Ik hoef helemaal niet aan die muts te wennen', zei hij. 'Het past wel bij je'. Dat is precies wat ik wilde horen. Ik doe het vooral voor Robert, Milan en Imke, zij moeten met me over straat. 

Nog nooit van mijn leven ben ik bezig geweest met staarten, vlechten of andere haartoestanden. Tot mijn verbazing vind ik het wel leuk om te proberen met mutsjes en sjaaltjes een beetje goede look te creëren. Maandag heb ik zelf een mutsje genaaid. Het was beste wel een heel gepuzzel om dat mooi te krijgen. Uit gemakzucht heb ik alleen de boord dubbel gedaan, de rest is van enkele stof. Toen ik ermee fietste begreep ik waarom de meeste mutsjes gevoerd zijn. De wind waait er namelijk dwars doorheen. Logisch want het is eigenlijk niet meer dan een gewoon t-shirt. 

Het is me nu al een aantal keer overkomen dat bekenden op de fiets me passeerden zonder te groeten. Ik denk dat ze nog niet doorhebben dat ik het ben. 

Ook deze chemokuur pakt, tot nu toe, goed uit. Behalve donderdag dan. Toen ik beroerd in mijn bed lag realiseerde ik me hoe fijn het is dat ik een aantal jaar geleden de bovenverdieping heb opgeknapt. We hebben zo'n lekker bed, in een frisse, opgeruimde slaapkamer zonder rommel en frutsels. Daar kan ik echt van genieten. 
Sinds vrijdag gaat alles weer z'n gangetje. Hoewel het iedere ochtend een verassing is wat er nu weer ongemakkelijk is; zere voeten, droge ogen of moe. Waar ik slecht tegen kan is dat ik zoveel tijd met mezelf bezig moet zijn. Het getut met dagcreme, bodylotion, zonnebrandcreme, nagelverharder, pillen, voldoende vocht, voldoende vezels, niet in de zon enz. daar heb ik toch helemaal geen geduld voor?!

Nu ik alle tijd heb lees ik de krant heel uitgebreid. Een paar maanden geleden stond er een oproep voor Wintersportanekdotes. De afgelopen maanden werd er iedere donderdag een inzending gepubliceerd. Omdat het stukje wat ik ingestuurd heb niet geplaatst is en ik het zelf een grappig verhaal vind, zet ik het hieronder. Dan heb ik het toch niet voor niets geschreven. En, echt waar, het hele verhaal is 100% ongelogen. 

De eerste wintersportvakantie met het hele gezin was een onvergetelijke ervaring.

Op de dag van vertrek bracht mijn vriend, op twee hoog, onze bagage tot de liftdeur. Ik pendelde met de lift op en neer om de spullen op te pikken en beneden op de gang neer te zetten.

Toen ik boven een aantal tassen in de lift plaatste stapte er ook een ouder echtpaar met een klein Keeshondje in. Beneden aangekomen liepen de oude mevrouw en het hondje de lift uit. Ik zette de tassen op de gang, spurtte weer naar binnen en drukte op de knop naar boven. Terwijl de deuren sloten merkte ik dat de bejaarde man nog in de lift stond, de greep van de oprolbare hondenlijn in zijn hand.

Doordat de lift zich in beweging zette kwam de lijn op spanning te staan. Hij bleek gebroken toen de deuren open gingen. Ik rende in paniek de trap af om beneden de schade op te nemen. Voor de liftdeuren stond een grote groep mensen. In hun midden een hele lange man. Hij had het hondje omhoog zien vliegen en net voor het beestje gesmoord werd de musketonhaak los kunnen maken. Van schadevergoeding wilden de oude mensen niets weten. Ik geloof dat ze blij waren dat onze vakantie erop zat.