Mijn buik was één kolkende chemische bubbel waar ik me heel naar bij voelde. En zoals de adviezen voorschrijven bleef ik veel vocht en vezelrijke voeding innemen, tot ik het gevoel had dat het mijn neus en oren uitkwam. Vandaag, dag vijf, voel ik me wat beter dus ik ga er vanuit dat ik aan het begin van de stijgende lijn sta. Half mei krijg ik de volgende, laatste, zware kuur. Hierna ga ik verder met een wekelijkse lichte. Daar ben ik wel blij mee want ik begin nu te ervaren dat het een proces is van twee stappen achteruit, één stap vooruit. Iedere kuur hakt er harder in.
Ook de lichte kuren geven bijwerkingen maar ik heb begrepen dat deze veel beter te verdragen zijn. Of dat voor iedereen opgaat zal de tijd leren.
Vorige week zaterdag de Tulpenwandelroute gelopen met 10 familieleden uit het hele land. Dat was heel gezellig. Het lopen kostte mij geen centje pijn. Alleen de dagen erna was ik wat meer moe. Jammer genoeg had Mondriaan zijn schilderij nog niet af; de gele vlakken moesten nog worden ingekleurd. De mooiste tulpen stonden in de tuin van de familie Becker aan het Wrakkenpad. Deze is zo leuk aangelegd.
In ons eigen postzegeltuintje is de stadsnatuur volop in ontwikkeling. Er zit al meer dan twee weken een eendje te broeden. Onze eigen alles verslindende killingcat is even wezen kijken maar heeft er geen belangstelling voor.
Het beest van de buren wel. Tot nu toe heeft moedereend in spe gewonnen. Ik hoop dat ze, als de eieren uitkomen, direct met kroost en al in het water springt anders wordt het zo'n troep; katten en kuikentjes is niet zo'n goede combinatie. Of ik moet er gelijk tussen springen om deze natuurramp in goede banen te leiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten