Thuismoeder

Nu ik een periode niet werk kan ik uitproberen hoe het is, thuismoeder zijn. Ik heb wel eens bedacht dat dit voordelen zou hebben voor het hele gezin; het huis zou structureel worden opgeruimd en schoongemaakt, ik zou gezellig met een kopje thee klaar zitten als de kinderen 's middag thuis komen en veel meer doorhebben wat ze wel of niet voor en op school doen. 

Nou, vergeet het maar. Dinsdagmiddag belde een conciërge van het Leonardocollege. Imke had een briefje ingeleverd omdat ze om 12.30 uur een afspraak had in het ziekenhuis. Mijn handtekening stond er onder maar hij had deze vergeleken met een eerdere handtekening en twijfels of het wel klopte. Zijn twijfels waren terecht. Hij vroeg direct of de handtekening op het formulier wat hij haar vorige week meegegeven heeft, waarop meer dan tien uur ongeoorloofd verzuim stond, wel van mij was. Ja, die wel. 
O ja, en Milan was vanochtend ongeoorloofd absent bij Duits. Ik zei dat ik niet wist welke maatregelen er normaal gesproken werden genomen maar dat hij die twee maar aan moest pakken. Hij sloot het telefoontje af met: 'houdt u het wel gezellig vanavond?!

Toen ik Imke een berichtje stuurde met de vraag hoe het in het ziekenhuis was kreeg ik als reactie : 'Prima, alles in orde'. Bij thuiskomst grote verontwaardiging omdat de conciërge de handtekening niet vertrouwde. Hij leek 'sprekend' aldus Imke. Ze zal er wel veel tijd in hebben gestoken. 
Milans reactie op zijn verzuim was: 'even met meneer Kunst overleggen'. In overleg krijgt hij veel voor elkaar. Heeft hij het 5e uur lesuitval dan gaat hij naar de leraar van het 6e uur om te vragen of hij een uur eerder huiswerkopdrachten mag maken en dan het 6e naar huis mag. Wordt dit goed gekeurd dan gaat hij naar de docent van het 7e uur, verteld dat hij twee uur lesuitval heeft en vraagt of hij huiswerkopdrachten mag maken. En zo is hij, na overleg, het vijfde uur al vrij, kan hij lekker gaan trainen. En die opdrachten.....?

De eendjes uit de tuin zijn gevlogen. Vrijdag is moeder weggezwommen met zeven bruine kuikens en één gele. Vandaag zagen we een eendje in z'n eentje rondzwemmen, heftig piepend, op zoek naar zijn familie.

Ik ben weer hersteld van het beroerd voelen na de chemokuur. En heb het zo druk dat er nauwelijks tijd is voor deze blog. Er is dagelijks van alles te doen. Donderdag krijg ik weer een kuur en ik ga er vanuit dat deze me weer net zo of erger zal vloeren als de vorig. Dus dan is het even over met feestjes en uitstapjes. Misschien valt het mee. Dat is niet te verwachten maar wel te hopen. Lekker naïef. Maar liever naïef dan zwaar op de hand. We zullen zien.