De tijd vliegt zonder dat ik wat op mijn blog heb vermeld. Sorry hoor, maar er is niet zo veel. Na de laatste bestraling kreeg ik een enorme tik met de hamer, mijn energie was helemaal weg. En over uitrusten en bijkomen valt weinig interessants te vertellen.
Nu de vermoeidheid over is heb ik maandag gewandeld met de Nordic Walking stokken van moeders. Dat gaat prima. Ik heb weer volop energie. Als je met stokken wandelt gebruik je 90% van het gehele lichaam, zeggen de kenners, dus daarom moet het maar. Normaal gesproken fiets ik 75 kilometer per week naar mijn werk. Nu ik dat niet meer doe zit het vel om mijn ribben zó los. Ook mijn benen en armen is een slappe boel. Het ziet er natuurlijk niet uit, die stokken. En onderweg geen vogeltje gezien, die zijn allemaal allang gevlogen doordat er bij iedere pas een harde tik op het asfalt klinkt.
Maandag is de mevrouw van Pruik aan huis geweest. Aan de hand van foto's die ik gestuurd heb had ze drie blonde pruiken mee. Deze zijn nog veel te vol en echt herkenbaar als pruiken. Als je een pruik koopt wordt er op je hoofd model in geknipt, dan ziet het er natuurlijker uit. Ik heb alleen nog maar een optie genomen want ik hoop dat de hoofdhuidkoeling voorkomt dat ik kaal wordt. Om mijn haar te ontzien kreeg ik van het ziekenhuis allerlei adviezen mee op het gebied van verzorging. Eén daarvan is om je haar droog te deppen. Nou ben ik nogal van het opschieten dus ik ros altijd even snel met een handdoek. Omdat oude gewoontes afleren veel langer duurt dan nieuwe gewoontes aanleren ben ik twee weken geleden, na het lezen van dat advies, gelijk begonnen met deppen. En verbazend, het wordt net zo snel, net zo droog.
Bij de mevrouw van Pruik aan huis heb ik ook speciale kankermutsen gepast. Daar ben ik enthousiaster over dan over de pruik. We gaan de zomer in en dan met zo'n synthetische bos haar, ik weet niet of ik dat wel fijn vind. Het speciale aan de mutsjes is dat ze dubbelzijdig en zo goed als naadloos zijn. Dit voorkomt irritatie op je kale hoofd. En er zitten stiksels en plooien in om volume te creëren. Je krijgt namelijk een heel klein koppie als het volume van je haar wegvalt. Zelfs als het maar een optisch volume is, zoals bij mijn geweldige lokken het geval is.
Mijn nieuwe dagbesteding is om te proberen zelf een goed basispatroon van een mutsje te maken en deze te naaien. Eerste maar eens met oude t-shirts experimenteren. Ik heb er vandaag geen tijd meer voor maar wel veel zin eraan te beginnen.
Qua bezigheid was het breien van dat ingewikkelde mutsje (zie vorige blog) wel een goede. Als je het vier keer uit moet halen ben je een mooi tijdje verder. Het resultaat valt nogal tegen. Meer iets voor bejaarde dames. Dus ik appte moeders 'als je nog een oudje weet met een klein koppie en koude oren....'. Stuurt mijn vader een appje terug 'tegenover mij zit een oudje met een klein koppie, de oren heb ik niet gevoeld'.
Ik werd geattendeerd op het programma Herstel en Balans, om tijdens de chemotherapie, onder begeleiding, aan mijn conditie te werken. Bij de verzekering vertelden ze me dat dit in het basispakket zit. Ik heb uren gezocht naar een locatie in de buurt waar het programma geboden wordt. Uiteindelijk de casemanager van het ziekenhuis gevraagd of zij me hiermee kon helpen. Blijkt dit programma al sinds 2015 niet meer te bestaan. Er is iets anders voor in de plaats gekomen. Toen ik me daarvoor wilde aanmelden kreeg ik van het revalidatiecentrum waar het programma geboden wordt te horen dat dit pas kan ná afronding van de chemo. Maar ik wil nú aan de slag om te voorkomen dat ik mijn conditie kwijt raak. Dus morgen weer een heerlijk dagje achter de pc om uit te zoeken wat er wel mogelijk is om nu al te gaan doen.
Vorige week sprak Robert iemand die nauwelijks iets merkt van de chemo. Kijk dat zijn fijne berichten. Ik moet zeggen dat ik ook wel nieuwsgierig ben nu ik weet dat het moet. Misschien hoor ik bij de gelukkigen die geen last hebben en geen kale hoofden krijgen. Misschien ook niet. Tijd vliegt dus die 24 weken chemotherapie zullen ook snel voorbij zijn.
Nog steeds krijg ik veel aandacht in de vorm van kaarten, berichtjes, uitjes, bezoek, bloemen en boeken. Een paar weken geleden liep er een bloemenman in de straat achter ons, ik dacht 'hé, die is de weg kwijt'. Maar nee hoor, deze bloemen waren helemaal niet voor mij. Zo werkt dat dus; nu ik al maanden in de watten wordt gelegd ga ik denken dat ik het centrum van de wereld ben.
O, o, ik schaam me kapot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten