donderdag 16 maart 2017

Relaxed of niet, de chemo is begonnen

In de aanloop naar de eerste chemokuur had ik bedacht deze week lekker relaxed te doen om fit en uitgerust van start te gaan. 

Een collega vroeg of ik dinsdag tijd en zin zou hebben om met studenten naar een toneelstuk te gaan. Natuurlijk, super leuk! In een lege gang van het HagaZiekenhuis voerde een toneelgezelschap van 60-plussers een act op over de actuele situatie in de verpleeghuizen. In slaapzalen, de lift, de toiletten, de keuken en de zusterpost gebeurde van alles. De studenten en ik hebben een geweldige middag gehad. 

Voor ik naar Den Haag vertrok kwam Milan thuis. Hij zag er niet uit. Toen ik dit tegen hem zei was zijn reactie dat dat kwam door het vele leren en de schoolexamens. Mijn suggestie om even lekker te gaan wielrennen wees hij af, geen zin. Dat had natuurlijk de alarmbel moeten doen rinkelen.

Toen ik om 19.00 uur thuis kwam was hij doodziek. Hij kon niet meer plassen, stond te schreeuwen van de pijn. Op de huisartsenpost van het LUMC werd hoge koorts, een extreem lage bloeddruk, een blaasontsteking en een vernauwde plasbuis geconstateerd. Nadat het infuus met vocht, antibiotica en morfine ging lopen, daalde de koorts, steeg de bloeddruk en zakte hij weg in een ontspannen doezel. Omdat hij nauwelijks kon plassen en zijn blaas vol zat met bacteriën kreeg hij een katheter wat ontzettend pijn deed, ondanks de morfine. Op zijn achttiende verjaardag, de dag dat hij voor de eerste keer zou mogen stemmen, werd hij wakker in het ziekenhuis. 


Aan het einde van de middag was hij koortsvrij. Prettige was dat de steuntroepen uit de polder meteen in beweging zijn gekomen. Oompje kwam om 12 uur met een appel; "A appel a day....". 
Later kwamen opa, oma, Lenie en Wietse.
Het katheter was eruit en de antibiotica sloeg aan dus eind van de middag mocht Milan mee naar huis. Nog lang niet fit maar al wel veel beter. 
Julia kwam en iedereen bleef eten. 
Verzadigd van de kwarktaart keek Milan vanaf de bank toe. En zo werd zijn verjaardag tóch nog gevierd. Voor een uurtje. Toen belde het ziekenhuis dat we hem terug moesten brengen omdat uit een kweek bleek dat hij een bacterie in zijn bloed had die alleen middels infuus kan worden bestreden. Ik heb hem samen met Julia teruggebracht. Zo sneu. Half negen 's avonds lag onze jarige Job weer in het versierde ziekenhuisbed. 




Relaxed of niet, de chemotherapie is begonnen. 
Vanochtend de eerste kuur. Voor het infuus werd opengezet moest ik een half uur met de ijskap op zitten. Met twee paar sokken en mijn fleecetrui aan, in mijn mummieslaapzak, was ik er helemaal klaar voor. 
Ik had gehoord dat de eerste tien minuten vervelend zijn, daarna is het wel te doen. Dus mijn voornemen was zeker twintig minuten vol te houden, ook als het erg naar was. En het werkte inderdaad zo, na enige tijd wendde de kou. Op één plek op mijn voorhoofd na. Ondanks de paracetamol had ik vreselijke hoofdpijn, niet te harden. Na twee en half uur liepen de tranen over mijn wangen. Maar een half uur voor de finish opgeven wilde ik niet.
Het was zo afschuwelijk dat ik dacht "als ik nu tot dat percentage mensen behoor waarvan het haar ondanks de koeling toch uitvalt, hoef ik tenminste zelf niet te beslissen of ik ermee stop of doorga". Toen de kap af ging, was de pijn direct verdwenen. Ik heb besloten de volgende keer een half uur tijd te nemen om te kijken hoe het gaat. Heb ik dan weer zoveel hoofdpijn, dan stop ik er mee. Het is hartstikke fijn dat er een mogelijkheid is mijn haar te behouden maar niet ten koste van alles. En Sugar Lee Hooper zag er ook best goed uit. 

Toen we thuis kwamen konden we in het zonnetje lunchen. Halverwege mijn salade bedacht ik me dat ik niet in de zon mag. Jammer hoor, in de schaduw is het echt nog te koud. Dus ik ga straks op bed liggen, achter het raam in de zon. (Uitvinding van Imke, zij kan dit uren volhouden). 

Robert heeft gelukkig vier dagen vrij. Kan hij thuis en in het LUMC de patiënten in de watten leggen. Ik voel me nu nog wel goed maar houd overal rekening mee. Milan moet waarschijnlijk een aantal dagen in het LUMC blijven. Arm kind. En arme vader, hij heeft het al zo druk. Hoewel de WMO-consulent in Voorschoten hier héél anders over denkt. Man en kinderen kunnen best meer doen in het huishouden dus thuishulp is afgewezen. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten