Imke is zaterdag vertrokken voor een kamp naar Lieler in Luxemburg. Milan vertrekt woensdag voor een wielermeerdaagse in Tsjechie. Het is daar 35 graden daarom traint hij de laatste week in veel lagen kleding om aan de temperatuur te wennen. Omdat de kapster waar hij altijd heen gaat nog in Italië
is vroeg hij mij de zijkanten van zijn haar even bij te werken. Natuurlijk doe ik dat, dat soort experimenten vind ik altijd leuk. Op de tondeuse zit een afstandshouder zodat je niet perse kaal geschoren hoeft te worden. Deze wilde hij op maximaal. Prima. Toen ik eenmaal bezig was vond ik het wel erg kort. Bleek ik de de afstandshouder niet vergrendeld te hebben dus deze was bij de eerste inzet terug geschoten naar 1 millimeter. En ik mocht er niet om lachen van hem. Hoewel hij de hele knipbeurt op me zat te mopperen en er helemaal geen vertrouwen in had is hij best tevreden over het resultaat. Dus wie nog meer van zijn lange haren af wil, loop binnen zonder afspraak.
Zondag zijn Robert en ik met de wandelclub mee geweest. De weersomstandigheden waren bewolkt met hier en daar een bui. Voor mij ideaal om de wei in te gaan. Nou, we hebben het geweten. De laatste drie honderd meter zijn we drijfnat geworden.
Bij thuiskomst moest ik naar het ziekenhuis voor een controle. Sinds donderdagnacht had ik last van steken en een schrijnende jeuk rondom de PICClijn. Ook zag de huid rood. Toen ik hier zaterdag over belde kon ik gelijk komen. Op de verpleegafdeling oncologie mocht ik op een stoel in een lege patiëntenkamer plaats nemen. Nadat een paar verpleegkundigen de arm bekeken hadden kwam de arts in opleiding. Een knulletje van vijfentwintig die zo van het speelplein leek te komen. Onzeker en besluiteloos ging hij op zoek naar zijn supervisor voor advies. Omdat ik dacht dat het bed in de kamer gereed stond voor een eventuele opname durfde ik het niet te gebruiken. En ik was moe! Na een uur wachten liep er een verpleegkundige langs waaraan ik vroeg of ik op bed mocht gaan liggen. Natuurlijk mocht dat. En ja hoor, binnen vijf minuten kwam de arts in opleiding binnen. Of ik mee wilde lopen naar de Intensieve care. Niet dat ik een IC-indicatie had maar daar zijn twee behandelkamers en loopt de supervisor rond. Nadat hier bloed was afgenomen om te controleren op een mogelijke ontsteking, mocht ik naar huis. Zondag hebben ze er nogmaals naar gekeken. Waarschijnlijk is de roodheid een allergische reactie op de kleefstof van de afdekpleisters. Op mijn verzoek zit er nu een verbandje omheen. De verpleegkundige vertelde met klem dat ik niet kan douchen. Vanochtend mijn arm ingepakt met vershoudfolie, de douche in de laagste positie en mijn arm omhoog tegen de muur gelegd. Ging prima. Alleen het verbinden van mijn eigen rechter bovenarm is wel een ingewikkeld klusje.
Met mijn hoofd is het nog steeds hopeloos. Ik kon me niet eens herinneren hoe ik in dit blog kom. Vorige week kregen we van een buurman een emmer vol pruimen dus ik heb een bakplaat pruimentaart gemaakt. Toen de taart een half uur in de oven stond bleek de boter nog op het aanrecht te staan. Maar hij was, ook in slanke vorm, heel erg lekker.
Iedere donderdag, terwijl ik aan het infuus lig, slaap ik als een roos. Zo diep en zo heerlijk. Precies om 16.10 uur, als het klaar is, wordt ik wakker. Ik ben vanaf de start in maart in de veronderstelling dat dit komt doordat ik blijkbaar toch ongemerkt iets voel lopen. Natuurlijk slaat dat nergens op. Vorige week kwam ik tot de ontdekking dat er een heel hard alarm afgaat als het infuus is doorgelopen.
Donderdag wordt ik vijftig. Wat een feest, mijn vijfstigste verjaardag en mijn dertiende chemokuur. Na deze nog maar drie te gaan. En dat feest dat komt wel een keer, ik moet er nu even niet aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten