Regelmatig krijg ik de vraag wanneer ik weer aan het werk ga. Ik weet het niet. Mijn collega's beginnen dinsdag met de introductieweek. Ik houd daar van; kennismakingsactiviteiten met nieuwe groepen, lessen uitwerken en plannen, oefenmateriaal zoeken, enzovoort. Nu moet ik er niet aan denken. Ik kan niet eens denken en ben veel te moe. Als ik opsta en gedoucht heb zit ik tijd te rekken tot ik vind dat ik weer kan gaan liggen. Ik zou het op werk wel goed doen als patiënt. Lekker de hele dag in bed blijven.
En er wordt vaak gevraagd of we nog op vakantie gaan. Daar wil ik me helemáál nog niet mee bezig houden. Vakantie betekent opties vergelijken, keuzes maken, tas inpakken, reizen, dingen doen, enthousiast zijn. Ik ben al bekaf bij het idee.
Wat ik wel doe? Slapen, rondhangen en lezen, heel veel lezen. Twee kranten per dag en een heleboel boeken. Afhankelijk van het boek varieert dit van 400 tot 1400 bladzijden per week. Ik heb er net weer eentje uit waardoor ik met een soort 'lege nest syndroom' zit. Als je zoveel tijd met ze doorbrengt worden de personages toch een soort 'eigen'.
En ik schrijf briefjes aan mezelf. Hierin staat wat ik vind dat ik zou moeten doen. Eigenlijk is het meer het idee dat ik er aan denk klusjes te doen dan dat ze echt worden uitgevoerd. Tijdens het opruimen kom ik de briefjes weer tegen. Meestal maak ik een samenvatting op een nieuw papiertje en gooi de oudjes in de papierbak. Op mijn opleiding activiteiten begeleiding (1983-1986) werd zoiets gezien als een vorm van dagbesteding; de activiteit is niet het doel maar een manier om zinvol bezig te zijn. Dan moest er natuurlijk wel eerst een methodisch handelplan voor gemaakt worden. Die stap sla ik over. Ik ben nu zo bedreven in het schrijven, samenvatten en weggooien van deze briefjes, dat kan ik op routine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten