Achter de geraniums

Als je leven zich vooral in huis afspeelt beleef je niet zo veel. Zeker nu de vakantie begint en de telefoontjes met de concierge van het Leonardocollege ook nog wegvallen. 

De schoolcarrières van de kinderen liepen het afgelopen jaar niet soepel. Milan deed voor de tweede keer 5 VWO. En had de pech midden in de schoolexamenweek heel ziek te worden. Later heeft hij de schoolexamens in mogen halen maar het fanatisme van voor de ziekenhuisopname was er af. Voor de laatste toetsweek heeft hij heel hard gewerkt. Met dank aan de faciliteiten van de conrector. Die gaf hem half juni voor ieder ongeoorloofd uur verzuim in deze maand, 4 uur strafstudie op school. In het totaal heeft Milan 32 uur op school zitten leren. Ook thuis heeft hij er nog de nodige tijd in gestoken. 
Ondanks een puntje te kort en met twee taken om de lange warme zomervakantie door te komen heeft de docentenvergadering besloten hem door te laten gaan naar 6 VWO.

Imke weet al een week of zes dat ze blijft zitten dus die heeft de toetsweek zonder enige inspanning doorlopen. Donderdag werd ik gebeld door de conciërge. Imke ontbrak de dag ervoor op de strandsportdag. Wat bleek, ze waren met een hele grote groep (dan valt afwezigheid niet zo op 😏) bij Duinrell naar binnen gepiept en hier door docenten gesignaleerd. Een doordachte actie, aangezien de onderbouwgroepen hier waren voor hun klasse-uitjes. Voor de school wel fijn. Na de strafcorvee van maandag kunnen ze met kauwgomvrije stoelen en tafels het nieuwe schooljaar in.

Over een uurtje wordt ik weer aangesloten op het infuus voor mijn vijfde Taxolkuur. Tot nu toe valt het reuze mee. Zodra ik aangesloten ben val ik als een blok in slaap, effect van de anti-bijwerking medicatie. Anderhalf uur later word ik wakker omdat de PICC-lijn weer op mijn arm geplakt moet worden en dan kan ik naar huis. Tegen tienen 's avonds voel ik me hyper worden waarna twee of drie slapeloze of bijna slapeloze nachten volgen. 

De service op de dagbehandeling is meer dan uitstekend. Er lopen voedingsassistenten rond die allerlei lekker dingen aanbieden. En elke week weer wat anders; kopje soep, stroopwafels, krentenbrood, gevulde eitjes, plakjes kalkoenfilet, water, thee, frisdrank. Heerlijk. Toen ik vroeg waarom dit is zei één van die dames 'omdat jullie het al zwaar genoeg hebben'. 

Als gevolg van de bestraling moet ik vaak naar hoesten. Soms houdt dit heel lang aan. Gisteren zat ik in huis met de tuindeuren open ontzettend te blaffen. Roept het buurmeisje, ja diezelfde, over de schutting: 'hand voor je mond'.

De haren op mijn hoofd en mijn wimpers beginnen weer te groeien. En ook mijn wenkbrauwen worden voller. (Waar ik direct met een pincet op los ben gegaan om de boel een beetje in model te houden).
Even twijfelde ik hierdoor of de Taxol wel werkt. Maar uit het bloedonderzoek blijkt dat ik een heel laag gehalte witte bloedcellen heb dus dat stemt gerust 😉